Το παιχνίδι είναι βασισμένο στις πασίγνωστες ιστορίες του Ρομπέν των Δασών. Γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν την ιστορία αυτού του θεαματικού τοξότη και ληστή, ορίστε η ιστορία περιληπτικά:
1. Σε ξαπόστειλε από το κάστρο ο σερίφης του Νόττινγχαμ.
2. Συγκέντρωσε μια ομάδα από ακόλουθους.
3. Κέρδισε δημοτικότητα με το να κλέβεις από τους πλούσιους και να τα δίνεις στους φτωχούς.
4. Να διακηρυχθείς παράνομος.
5. Να φλερτάρεις την Λαίδη Μάριαν.
6. Να πάρεις πίσω το κάστρο, να καταστρέψεις/σκοτώσεις τον σερίφη. Ζήτωωω!!!
7. Όχι, αυτό το παιχνίδι δεν βασίζεσαι σε κάποια ταινία (ειδικά όχι σε αυτήν που παίζει ο Κέβιν Κόστνερ).
Το παιχνίδι αρχίζει με μια μικρή εισαγωγή, που δείχνει τον Ρομπέν των Δασών να εκδιώκεται από το κάστρο. Παίρνεις τον έλεγχο του κατσουφιασμένου (όχι ακριβώς, αλλά κάπως έτσι) Ρομπέν έξω από τις πύλες. Αυτό δίνει την εντύπωση ότι ο Ρομπέν δεν είναι και το πιο αρμόδιο άτομο, άσχετα με το τι λέει η ιστορία. Ο σκοπός σου είναι να βοηθήσεις τον Ρομπέν να πάρει πίσω το κάστρο. Δεν ελέγχεις τόσο πολύ τον Ρομπέν, αφού κάνεις κλικ κάπου για να τον κάνεις να κάνει κάτι, το κάνει, αλλά μερικές φορές όχι όπως θα ήθελες. Σώζοντας τον Γουίλ Σκάρλετ, για παράδειγμα, θα πρέπει να σκοτώσεις τους δεσμώτες με το τόξο σου. Σώσε το παιχνίδι πριν ρίξεις, αφού έχεις τις ίδιες πιθανότητες να ρίξεις στον Γουίλ αντί στους φρουρούς… Εχμ, συγγνώμη, Γουίλ. Αυτό είναι ενοχλητικό, αλλά γενικά ενσωματώνεται καλά με την αίσθηση του υπόλοιπου παιχνιδιού.
Το παιχνίδι σας δείχνει με μια ισομετρική άποψη, όπως τα Populous, Power Monger και μερικά άλλα παιχνίδια του είδους. Γενικά, το παιχνίδι σου δίνει άλλη αίσθηση. Αισθάνεσαι ότι περισσότερο οδηγείς τον Ρομπέν στην νίκη παρά ότι είσαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ο ίδιος. Τα γραφικά είναι σχετικά μικρά, αλλά πολύ καλά σχεδιασμένα. Όλοι οι κύριοι χαρακτήρες είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι και αμέσως αγαπητοί (είναι πραγματικά απαίσιο). Υπάρχουν μερικές στατικές εικόνες που ορίζουν την διάθεση για συγκεκριμένα συμβάντα (όπως η αλλαγή των εποχών) που είναι σχετικά ωραία. Γενικά, το παιχνίδι κάνει καλά την δουλειά του στον τομέα των γραφικών.
Ο ήχος επίσης κάνει καλά την δουλειά του, αλλά δεν είναι τίποτα το καταπληκτικό. Το τόξο κάνει ένα μικρό «σβιιν» ήχο όταν ρίχνεις, η πύλη του κάστρου όταν ανοιγοκλείνει, οι κόρνες ανακοινώνουν ανακοινώσεις και κρεμάλες, οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπούν κτλ. Αυτά είναι, αλήθεια. Δεν υπάρχει κάποια μουσική επένδυση, δεν υπάρχει το «τσικ-τσικ» της καραμπίνας που γεμίζει, δεν υπάρχουν ήχοι από τους ανθρώπους που τρέχουν φωνάζοντας για φωτιά… Ουπς, συγγνώμη, νόμιζα ότι έγραφα για το Quake κάποια στιγμή.
Γενικά, το παιχνίδι είναι διασκεδαστικό με αρκετό χιούμορ για να σε κρατήσει απασχολημένο. Υπάρχουν μερικά σημεία που δεν είναι ξεκάθαρα το τι πρέπει να κάνεις και συνεπώς περιφέρεσαι άσκοπα κάνοντας τίποτα, αλλά αυτό δεν γίνεται τόσο συχνά και ποτέ δεν δημιουργεί πρόβλημα (μπορείς όποτε θές να πάς και να εξασκηθείς στην τοξοβολία στον στόχο που υπάρχει αν βαρεθείς). Διασκέδασε το παιχνίδι!